W dobie średniowiecza społeczeństwo dzielono ludzi przede wszystkim na osoby świeckie i duchowne. Wyróżniano bardzo często trzy funkcje, które stały się także wzorcami na pierwszym miejscu oczywiście funkcja króla, jest to władca, książę, czy cesarz, który troszczy się o cały swój dwór i ludność. Idealny władca stworzony w Bizancjum bardzo mocno wpływał na średniowiecze w europie. Idealnym władcą mógł być jedynie wybraniec Boga, obrońca chrześcijan, który za wszelką cenę bronił swojego ludu, wszystko odbywało się oczywiście za zgodą kościoła. Musiała to być osoba bardzo wierząca w religię poświęcał wszystko dla kościoła. Władca idealny troszczył się o dobro kościoła, swojego ludu. Idealny władca musiał posiadać w sobie coś nadzwyczajnego, być po za ludem na przykład powinien urodzić się w cudownych okolicznościach. Dzięki temu mógł komunikować się z Bogiem, poprzez niego przemawiały słowa samego Boga, doskonale się z nim komunikował i był mu całkowicie poddany. Bóg przemawiał do niego przede wszystkim w nocy poprzez sny, władca wiedział jak postępować ażeby ludowi nie stało się nic złego. Takim idealnym władcą był Karol Wielki w „Pieśni o Rolandzie“.
Drugi wzorzec to rycerz idealny. Doskonałym wzorcem w średniowieczu był Roland, to jego cechy skupiały wszystkie pozytywy do stworzenia wzorowego rycerza niemalże ideału. Mianowicie idealny rycerz powinien posiadać wszelkie cechy wojownika chrześcijańskiego. Dodatkowo rycerz powinien pochodzić z majętnej rodziny, doskonałego rodu, być piękną istotą, doskonale odzianym młodzieńcem. Dodatkowo winien posiadać ogromną siłę nadprzyrodzoną, broń powinna sama w ręku się palić do obrony, idealny rycerz bowiem powinien być gotowy do bitwy w obronie swojego narodu od razu nie powinien się wahać, taki właśnie był Roland. Był odważny, waleczny, odznaczał się niesamowitą siłą walki. Dla niego liczyła się przede wszystkim rycerska odwaga, wolał zginąć niż się poddać.
Trzecim wzorcem osobowym w średniowieczu jest ideał świętego. Świętym mógł zostać praktycznie każdy, kto w pełni poświęcił swe życie Bogu. Dla średniowiecza szczególnie ważny był typ ascety-świętego. Dosłownie oznacza to, duchowy lub fizyczny wysiłek, który podejmowany jest przez człowieka poprzez co ma osiągnąć doskonałość, dzięki temu osiągnie zbawienie i zjednoczy się z Bogiem. Charakterystycznym przykładem idealnego świętego jest bohater „Legendy o świętym Aleksym“.
